به گزارش محراب  به نقل از مردم سالاری، عصر یک روز از نیمه بهار که هوا هنوز بهشتی است، به بیمارستان «آتیه» می‌آیم. بیمارستانی که سالهاست خانه دوم او شده است. پنجمین دکمه آسانسور را می‌زنم. به درب اتاقش که می‌رسم، بسته است و روی آن نوشته شده:”لطفا بدون هماهنگی وارد نشوید”. من که قبلا هماهنگی کرده بودم، حالا تلنگری به در می‌زنم. به اتفاق عکاس مردم سالاری “فرهاد رجبعلی” وارد می‌شویم. او در فکر شکار صحنه هاست و من در اندیشه شکار لحظه‌ها. خانواده‌اش همه هستند و همه خوش برخورد. انگار این خوش برخوردی خصیصه کرمانی‌هاست.دراولین کلام حرف آخرم را می‌زنم که “هر لحظه حس کردید مزاحم آرامش بیمار هستم، گوشزد کنید تا گفتگو را تمام کنم”. روی دیوار پر است از نوشته های قشنگی که با خط خوش خودش نوشته شده است و شاید یکی از دلمشغولی‌هایش در شبهای کشداربودن در بیمارستان باشد.کنار تختش می‌نشینم و سعی می‌کنم تا چشمانم را از روی آثار تاولهای دستش بدزدم.صدایش خیلی آرام و ضعیف است.خودش ضبط را جلوتر می‌برد و صحبت آغاز می‌شود. همکلامی‌با رضا ایرانمنش بازیگر و کارگردانی که در سال 63 و در عملیات کربلای 5 با گاز خردل شیمیائی شده است و ترکشهای زیادی به یادگار دارد. رضا ایرانمنش متولد سال 1346 در جیرفت کرمان است.وی لیسانس بازیگری از دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران و فوق لیسانس کارگردانی از دانشگاه تربیت معلم را دارد. از آثار ماندگار او می‌توان به فیلم‌های دکل ساخته عبدالحسن برزیده و سجاده آتش احمد مرادپور اشاره کرد. وی برای فیلم سجاده آتش نامزد بهترین بازیگر نقش اول مرد در جشنواره فیلم فجر شده است.حضور وی در فصل دوم سریال موفق «داستان یک شهر» اصغر فرهادی نیز بخشی از کارنامه اوست. وی هم اکنون یک تله فیلم به نام “فرزند پارس “ به سفارش شبکه دو سیما آماده پخش دارد و فیلمنامه جدیدی هم دغدغه حرفه ای این روزهای اوست.بازیگر سجاده آتش چندی پیش بر اثر عوارض ناشی از گاز خردل و اعصاب، برای چندمین بار به کما رفت و به بیمارستان منتقل شد. گفت و گو با ایرانمنش در آخرین روزهای حضور او در بیمارستان آتیه انجام شد. اکنون که این گفت و گو را می‌خوانید سه روز از مرخص شدن او از بیمارستان سپری می‌شود. با آرزوی بهبودی...

یکی از جدیدترین اعضای کلوب ضریب هوشی آمریکایی «منسا» یک دختربچه چهار ساله است که از ضریب هوشی 159 برخوردار بوده و شایعاتی در مورد باهوش‌تر بودن این کودک از اینشتین بوجود آمده که روانشناسان این مقایسه را زودهنگام خوانده‌اند.

  طبق گزارشات رسانه‌های مختلف جهان، هایدی هانکیس از وینچستر انگلیس تنها یک نمره از انیشتین و استفن هاوکینگ در آزمایشات استاندارد هوش پایین‌تر است.

به گفته فرانک لاولیس، روانشناس ناظر منسا، اگرچه هیچ شکی در مورد باهوش بودن هانکیس وجود نداشته و طبق گزارشات از قابلیت خوانش سطح یک کودک هشت ساله برخوردار بوده و در دو سالگی تا عدد 40 را براحتی شمارش می‌کرده، هنوز نمی‌توان سطح هوشی را در میان گروه‌های مختلف سنی مقایسه کرد.

لاولیس در گفت‌وگویی اظهار کرد: اکنون تنها می‌توان آزمایشات هوش‌بهر را در میان یک گروه سنی خاص انجام داد. می‌توان گفت که این کودک چهار ساله از 99.5 یا 99.8 درصد از گروه سنی خود باهوشتر بوده، اما این بدان معنی نیست که می‌توان این مقایسه را با دیگر گروههای سنی نیز انجام داد.

در حقیقت به گفته لاولیس، نمرات ضریب هوشی در حالت کلی در طول زمان بالا می‌رود. آزمایشات ضریب هوشی همیشه استاندارد شده بوده تا میانگین هوش‌بهر باشد. دارندگان نمرات بالاتر، باهوشتر محسوب شده، اما در پدیده دیگری موسوم به «تاثیر فلین»، نمره میانگین IQ طی نسل‌ها افزایش یافته است.

چندین فرضیه در مورد این اثر از جمله بهبود تغذیه دوران کودکی و محیطهای محرک فزاینده وجود دارد.

مرکز منسا پذیرای افرادی است که از امتیاز بهتری در دو درصد از هرگونه آزمایش استاندارد شده هوش برخوردارند. اگرچه تعداد اعضای حاضر در این کلوب فاش نشده، اما به گفته روانشناسان آن، جوان‌ترین عضو این مجموعه یک کودک سه ساله بوده که در سن دو سالگی به منسا پیوسته است.

جوانترین عضو در جهان اسکار ریگلی است که در سن 2.5 سالگی با ضریب هوشی 160 به این مجموعه پیوسته است. حدود 110 هزار تن در 100 کشور عضو منسا بوده که 50 هزار عضو آن آمریکایی هستند.

برای بزرگسالان این مرکز به ارائه فرصتهای کار با شبکه و گروههای با تمایل به روشنفکری می‌پردازد. برای کودکان نیز، شعبه‌های محلی به ارائه سفرهایی به موزه‌ها پرداخته و سایت mensaforkids.org نیز منابعی مانند بازهای ریاضی جالب و دیگر معماهای ذهنی را برای معلمان و والدین این کودکان با استعداد ارائه می‌دهد.

به گفته روانشناسان این مرکز، تمامی کودکان منسا از ظاهر و رفتاری بسیار عادی برخوردار بوده و تنها در زمان آزمایشات هوشی است که عمق دانسته‌های آنها آشکار می‌شود.

 سالهاست اخلاق و جوانمردی در ورزش جای خود را به بی اخلاقی و پول داده اند و نتیجه گرایی و قهرمان پروری پایه های فرهنگی ورزش کشور را متزلزل کرده است. به راستی مشکل از کجا اغاز شد؟ چه کسانی در بروز بی اخلاقی ها مقصرند و برای برون رفت از این فضا چه باید کرد؟

به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»، این سوالات، سوالاتی بود که سال ها اذهان را به خود مشغول کرده است اما پس از اتفاقات دیدار پرسپولیس تهران و داماش در دور اول مسابقات لیگ برتر به شکل پررنگ تری مطرح شد و برای مدتی حتی رسانه ها را به خود مشغول کرد.

این اتفاقات به گونه ای بود که در روزهای ابتدایی آن گمان ها بر این بود که بازیکنان خاطی برای همیشه از صحنه ورزشی کشور محو خواهند شد اما به هر حال نتیجه این شد که همان بازیکنان در دور دوم بازی هم حضور داشتند و هم اخراج شدند.

بسیاری از مردم معتقدند عدم برخورد قاطع با رفتارهای مشابه گذشته باعث شده تا این رفتارها ادامه دار شوند. پس می توان اینگونه نتیجه گیری کرد که این اتفاقات معلول بعضی کوتاهی ها در دوران گذشته است. و این در حالی است که بر سردر تمامی باشگاهها کلمه فرهنگی ورزشی نقش یافته است.

این در حالی بود که برخی کارشناسان ورزشی "نتیجه گرایی" را به عنوان یک اصل پذیرفته شده در ورزش می دانند و درچنین سیستمی علاوه بر از بین رفتن شایسته سالاری، بازیکن سالاری نمودار می شود و بازیکن برای مدیر غیرورزشی تعیین تکلیف می کند. و برخی دیگر نقش "پول" را در این وضعیف اسفناک موثر می دانستند.

بداخلاقی اخیر باعث شد تا مباحث اخلاقی که خیلی کم رنگ در رسانه ها مطرح می شد نیز مطرح شود  و در این میان برخی اخبار نشان از وساطت برخی مدیران ورزشی و حتی چهره های بیشتر رسانه های تا ورزشی نیز هنگام مواجهه با چنین رفتارهایی داشت تا جائیکه این افراد در صدد توجیه رفتار های زشت صورت گرفته برآمدند.

برخی مسئولین ورزشی، رفتار های زشت صورت گرفته را "شوخی" دانستند و مجری برنامه به اصطلاح فوتبالی صداو سیما تلاش می کرد تا رفتار بازیکنان را توجیه کند.

در شرایط فعلی به نظر می رسد پاسخ به این سوال که "چرا در ورزش این بی اخلاقی ها صورت می گیرد" دوباره بر سر زبان ها افتاده است و هر کس بنا به جایگاه خود و بیشتر برای حفظ جایگاه‌اش سعی می کند به این سوال پاسخ دهد.

با این حال به نظر می رسد مشکل جاه طلبی و شهرت طلبی که بیشتر القایی از سوی رسانه هاست نقش ویژه تری در قبح شکنی اخلاقی برخی ورزشکاران و فضای ورزشی کشور داشته است.

توجه بیش از حد رسانه ها به موضوع ورزش [و البته فقط فوتبال] و اختصاص ساعت ها به حواشی رخ داده در میادین ورزشی باعث شده است موضوعات اصلی تر فراموش شود.