افسوس که ما،پیش از آن که از آلودگى‏ ها پاک شده باشیم بر خویش عطر پاشیده‏ ایم و خویشتن را جز آن که هستیم به دیگران معرفى کرده‏ ایم.

ما به جاى آن که رنگ خدا را گرفته باشیم،به خدا رنگ زده‏ ایم.

چگونه مى‏ خواهیم دیگران را بسازیم و از اسارت‏ها رها سازیم،در حالى که هنوز خویش را نساخته‏ ایم؟

ما که خود اسیریم،چگونه سخن از آزاد کردن دیگران مى‏ گوییم؟

نمى‏ توان بار رسالت اللَّه را بر دوش داشت تا زمانى که بنده غیر اوییم.

پس باید از حاکمیت غیر او آزاد شد.

این است که معلم(انسان ) قبل از هر چیز باید حُرّ شود و به آزادى برسد؛ آزادى از خویش، آزادى از غیر و حتى آزادى از آزادى. و در این مرحله است که به عبودیت مى‏ رسد